Na studia poszła, kiedy umarł Stalin, zaczynała je w Odessie. Potem była Moskwa, a na ostatni rok wróciła do Polski. Miała staż na Stanfordzie. Na jej oczach biofizyka i genetyka rozwijały się w błyskawicznym tempie. Była świadkiem rozwoju kontrowersji i społecznych lęków wobec inżynierii genetycznej. Wiele lat życia poświęciła na popularyzację wiedzy i nauki. Prof. Magdalena Fikus – pierwsza bohaterka cyklu „Nauka mojej młodości”. Cyklu, który z przyjemnością prezentuję z okazji 25. odcinka.

Wymyśliłam sobie, że od czasu do czasu warto porozmawiać z doświadczonymi naukowcami, którzy swoje studenckie czasy i początki kariery przeżywali dawno temu. Dyscypliny, które dziś prężnie działają, wtedy dopiero raczkowały. Chciałabym pokazać, jak niesamowicie zmienia się nauka i kto za tymi zmianami stoi.

Profesor Magdalena Fikus jest znakomitą biochemiczką, niestrudzoną popularyzatorką nauki, fantastyczną, niezwykle otwartą osobą. Jedną z głównych twórczyń warszawskiego Festiwalu Nauki.

Dla mnie, kiedy zaczynałam pracę dziennikarską, była jedną z najważniejszych i najbardziej pomocnych osób. Bardzo wiele się od niej nauczyłam. Być może gdyby nie ona, nie byłoby moich audycji popularnonaukowych w Radiu TOK FM, nie byłoby książek i podcastu. Miałam szczęście, że spotkałam ją na swej drodze.

To dość osobista rozmowa… ale jest też o polityce uwikłanej w naukę. O profesurze odbieranej z rąk generała Jaruzelskiego, o dziwnych rozmowach w studiach radiowych. To trochę inne spotkanie, nieśpieszne, dające więcej przestrzeni. Jestem bardzo ciekawa, czy taka formuła się Wam podoba. Dajcie znać!

Więcej o życiu prof. Fikus znajdziecie w wywiadzie rzece, jaki przeprowadziła Irena Cieślińska. Książka ukazała się pod tytułem „Pani inżynier od życia”, wyd. Czarne. Felietony Magdy znajdziecie w miesięczniku Delta.

Spotify https://cutt.ly/zhVVucy
Google Podcast https://cutt.ly/khBhdyp
Apple Podcast https://cutt.ly/FhNFLqb
YouTube https://cutt.ly/ghNFLIC